COMMAP COLUMN – oktober 2017
Mieke heeft een hoge dwarslaesie, is vanaf haar schouders verlamd en auteur van het boek ‘Pak me dan…’. Zij beschrijft voor ons actualiteiten, belevenissen en alledaagse gebeurtenissen in de Commap Column.
Ik ben een gezegend mens. Gezegend met eigen vervoer, wat niet zo voor de hand liggend is als je op wat voor manier dan ook mobiel beperkt bent. Maar gelukkig heb ik hele lieve mensen in mijn omgeving die in 2006 een dienstenveiling hebben georganiseerd, met als opbrengst een aangepaste bus. Hierdoor kunnen ik en mijn gezin gaan en staan waar we willen. Dat is echt een unicum. Daar ben ik me heel erg van bewust. En toch heb ik iets te klagen. Dat ligt niet zozeer aan mijn eigen vervoer, maar meer aan de medeweggebruikers. Wat een onbegrip, ongeduld en agressie. Ieder busritje wordt er wel getoeterd, geduwd of afgesneden. En dat zijn geen bekenden want de mensen die mij kennen weten dat het niet vlugger gaat. Die weten trouwens ook dat ik nooit terug zwaai als ze me zien… Maar dat is geen onwil, dat heet hoge dwarslaesie. Maar dat getoeter?
Belachelijk gewoon. We zijn Volkel nog niet uit of het is al weer gebeurd: Tuuuuuut! En inderdaad het gáát niet hard. Dat kan ook niet, anders zit ik op mijn kop in mijn rolstoel. Ik stuiter alle kanten op, een potje headbangen op een stevig nummer van AC/DC is er niks bij. Dus beleid is zeker belangrijk als je met mij in de bus rijdt. Vroeger moest ik wel eens met de taxi, en dan had je dit ‘probleem’ niet want die rijden als een dolle overal dwars door-over-aan-onderdoor. (Excuses aan die zeldzame paar taxichauffeurs die het wel snappen.) Met als gevolg dat je dus sowieso ondersteboven in de rolstoel ergens aankomt. De mensen die met mij rondrijden doen dit voorzichtig, en daar ben ik blij om! Nou de medewerking van de andere weggebruikers nog! Daarom deze stille actie, ik heb een sticker laten drukken in de hoop dat er meer begrip zal zijn voor ons slakkentempo. Ik had nog wel ideeën over andere teksten. Maar dat zou moreel niet helemaal door de beugel kunnen dus proberen we het maar op deze vriendelijke en positieve manier. Je krijgt tenslotte wat je geeft. Dat blijft mijn motto.
Mieke van Oss Boek: Pak me dan, als je kan!