Goed bedoeld

door miekevolkel | 1 aug 2018 | Commap-Column, Laatste nieuws |

COMMAP COLUMN – augustus 2018

Mieke heeft een hoge dwarslaesie, is vanaf haar schouders verlamd en auteur van het boek ‘Pak me dan…’. Zij beschrijft voor ons actualiteiten, belevenissen en alledaagse gebeurtenissen in de Commap Column.

Goed bedoeld is niet altijd fijn! 
Wat ben ik blij dat er zoveel mensen vaak spontaan bereid zijn om mij te helpen, als er iets is. Soms ook als er niets is. En dat geeft wel eens verwarring. Het is ook lastig in te schatten, voor een ander wat ik wel of niet kan. Gelukkig kan ik dat zelf heel goed.
Soms tik ik, tijdens het rijden, met mijn hoofd tegen de aan- en uitknop van de rolstoel. Dan gaat hij uit en duurt het 12 seconden voordat hij weer aangaat en ik verder kan rijden. Geloof me, 12 seconden is best lang, zeker als je midden op straat staat. Gemiddeld zijn er dan drie mensen voorbij gefietst die aan mij vragen: “Gaat het? Lukt het allemaal? Kan ik helpen?” Allemaal heel goed bedoeld.
Ik heb al ernstig vaak aan de rolstoelfabrikant gevraagd of dat aan en uit niet sneller kan. Want na 100 m gehobbel, en zeker 10 mensen die ondertussen al gevraagd hebben: “Gaat het? Lukt het allemaal? Kan ik helpen?”  wordt het een beetje irritant.
Als ik door een menigte moet is het heel erg opletten voor mij. Ik wil een paar flinke ladders in iemands panty of blauwe plekken op de kuiten niet op mijn geweten hebben. Dus ik rij voorzichtig, probeer goed te sturen en geef niet te veel gas. En ja, dat gaat langzaam. Dat kan niet anders in verband met de blauwe plekken en de panty’s. Toch krijg ik dan altijd weer het vragenvuur over mij heen:  “Gaat het? Lukt het allemaal? Kan ik helpen?” Ja, ga alsjeblieft opzij!
En in een menigte zijn mensen heel dichtbij en gaan, hartstikke goed bedoeld (maar zeer ongewenst), aan de rolstoel trekken, duwen, aan mijn apparatuur zitten waardoor de rolstoel onbedienbaar wordt voor mij. Ik kan niet meer sturen, mijn blad zit scheef, en dat soort dingen. Nogmaals, hartstikke goed en lief bedoeld maar zéér ongewenst. En dan sta je helemaal stil in de menigte en krijg je het vragenvuur wederom over je heen. “Gaat het? Lukt het allemaal? Kan ik helpen?”
Leg dan maar eens uit dat iemand verdorie met zijn fikken van die stangen af moet blijven! En hoe leg je uit waar de aan- en uitknop dan goed terug gebogen moet worden zodat ik met uiterste precisie dat ding kan bedienen. Het is allemaal delicaat en kwetsbaar spul en zolang er niemand aankomt, gaat het super.
Het lukt mij dan steeds minder, hoe langer de reis duurt, om vriendelijk te blijven. Het begint met; sorry mag ik er even door? En eindigt met; opzouten trut, anders rij ik je panty aan gort!
Soms probeer ik het met een grapje. Overstekend wild! Pas op, ik ben motorisch nogal gestoord!” Maar dan wordt je niet helemaal serieus genomen.
Maar ja, wat nou als die goed bedoelende mensen, goed bedoelend niets meer zeggen of niet meer reageren en je staat wél echt een keertje in de problemen?
Dus ik probeer het meestal toch maar vriendelijk te houden. Sorry, voor die enkeling die tijdens onze ontmoeting een kapotte panty opgelopen heeft, of blauwe plekken.
Het was goed bedoeld …

Mieke van Oss, boek Pak me dan, als je kan…

Liefdesverdriet

door miekevolkel | 1 jul 2018 | Commap-Column, Laatste nieuws |

COMMAP COLUMN – juli 2018

Mieke heeft een hoge dwarslaesie, is vanaf haar schouders verlamd en auteur van het boek ‘Pak me dan…’. Zij beschrijft voor ons actualiteiten, belevenissen en alledaagse gebeurtenissen in de Commap Column.

Pubers hebben is een soort liefdesverdriet.  In het begin als je moeder of vader bent wordt je aanbeden. Alles wat je doet wordt beloond met een lach, een kus of een knuffel. Dat is erg misleidend, vind ik. Want, om terug te komen op het liefdesverdriet, na zo’n 12 jaar ben je ineens merendeel irritant en stom. Je snapt er niks van, je doet niks goed, je wordt genegeerd, je bemoeit je teveel, je “begrijpt het toch niet!” Loslaten noemen ze dat.
In plaats van gezellig samen dingen doen, wordt je achtergelaten in een wolk van parfum of aftershave, gel en haarlak. Vervolgens gaan ze op pad en jij zit thuis af te wachten tot hij of zij terug komt in de complete transformatie van knap stuk tot een zombie van drank, rook en kots.
Gelukkig zie je dat pas  ’s middags rond een uur of vier, als ze naar beneden komen strompelen.

“Nou, nou, nou Mieke, dat is wel heel negatief!”
Klopt, daar ga ik dus ook de fout in.
Ik zit er teveel ‘bovenop’. Pubers hebben ruimte nodig om te leren, zichzelf te ontwikkelen. En dat kunnen ze niet als er iemand ze in de figuurlijke houtgreep heeft. Dan krijg je bovenstaand verzet. Niet dat er geen regels en grenzen moeten zijn. Die zijn absoluut nodig; als sturing. Niet als “wielklem”, maar als richtlijn. Geen kruisverhoor bij thuiskomst maar oprechte interesse. Niks ‘faken’ want dat hebben ze haarscherp door.

Klinkt makkelijk als ik het zo terug lees. Maar ik vind het soms ‘fakking’ moeilijk! Gelukkig durf ik dat dan wel toe te geven, wat mij hopelijk weer een beetje menselijk maakt. Ik zit in de “ouder-puberteit”, ik heb ruimte nodig om te leren en te ontwikkelen. Soms heb je momenten van intense liefde, soms balanceer je op het randje van oorlog. Het is heftig, prachtig eigenlijk om te zien hoe jou kind zich begint te vormen als een eigen persoon, geen kopie van jou. Dat zou ik ook niet willen. Ik weet niet waar deze reis uit gaat komen. Het is “Go with the flow”, een mooi avontuur met geen voorspelbaar einde. Dat zou verschrikkelijk saai zijn, dan liever toch maar een beetje ‘ludde-vu-de’.

Mieke van Oss, boek Pak me dan, als je kan…