Spraakversterker (laatste column voor Commap)

door miekevolkel | 1 dec 2018 | Commap-Column, Laatste nieuws |

COMMAP COLUMN – december 2018

Mieke heeft een hoge dwarslaesie, is vanaf haar schouders verlamd en auteur van het boek ‘Pak me dan…’. Zij beschrijft voor ons actualiteiten, belevenissen en alledaagse gebeurtenissen in de Commap Column.

Mieke goes solo! Dit wordt de laatste keer dat mijn column op de website van Commap zal staan. Commap zal de inspiratie-mail weer gaan publiceren met daarin verhalen en ervaringen van mensen die communicatie hulpmiddelen gebruiken. (Blijf dus Commap volgen!)
Voortaan kun je al mijn columns vinden op https://pakmedan.jimdo.com/ en facebook

Concerten bezoeken is toch wel een van mijn favoriete bezigheden. Muziek luisteren en mensen kijken.
En deze keer een festival met een heleboel (cover)bands voor de prijs van één kaartje. Wanneer krijg je Kiss, U2, Guns & Roses, Rage Against the Machine en de Red Hot Chili Peppers op een dag te zien en te horen?  Deze dag gingen we dat allemaal meemaken. Het is lastig om mij te verstaan in een grote ruimte met heel veel herrie, dat geldt voor iedereen, maar mijn stem heeft gewoon niet genoeg kracht om er dan boven uit te schreeuwen. Dus ik had bedacht om mijn spraakversterker mee te nemen. Een handig apparaatje met een kleine luidspreker en een microfoontje wat je ergens vlakbij je mond bevestigt waardoor je stem er net een beetje harder uitkomt dan dat jij kracht hebt. Alleen hadden mijn vrienden het nog niet helemaal door hoe dit werkte. Het is geen megafoon natuurlijk, en ook niet bedoeld om bier te bestellen, het versterkt alleen je stem. Ze vonden het heel bijzonder om te ervaren dat ik kon buikspreken (de luidspreker lag op het blad van mijn rolstoel). Wat ik dan weer grappig vond, is dat iedereen in de luidspreker tegen mij terug ging praten, “Praat maar in mijn oor, dan hoor ik je, haha”.
Er waren wel meer mensen die een beetje moeite hadden met techniek op dit festival. Zo zag ik dat de zanger van Rage Against The Machine met een aanloop in het publiek sprong, maar hij was even vergeten dat er een draad aan zijn microfoon zat -snock-!!!
Natuurlijk gebeurt het ook altijd weer dat er mensen tegen mijn rolstoel aanlopen en het een en ander aan knopjes verzetten. Deze keer vroeg iemand netjes, of het kwaad kon als hij aan dat knopje zou zitten, wat er dan zou gebeuren, was zijn vraag. “Dan heb ik acuut mond-op-mondbeademing nodig!”, zei ik, in dit geval misschien iets te goed verstaanbaar. En weg was hij… Ik had raar staan te kijken als ik had gekregen waar ik om vroeg. Toch volgende keer beter nadenken voordat ik iets zeg.
Het was weer een erg leuk avontuur. Ik heb mijn ogen uitgekeken bij Kiss in veel te strakke glitterpakjes met veel te dikke bierbuiken. En 40-plussers die aan het headbangen waren en even later, helemaal total loss, hijgend en puffend naar de bar kropen. “Gaaf hé, Ik ben ka-pot!”, zegt een Henk Schiffmacher look-a-like, die even van te voren nog spastisch over de dansvloer slingerde. Om vervolgens weer terug het strijdveld van springende, bezwete bovenlijven in te duiken. Goeie muziek, leuke mensen, genieten, wat kan het leven mooi zijn!

Mieke van Oss, boek Pak me dan, als je kan…